آمارهای پزشکی نشان می دهد که صدها هزار نفر در کشورهای مختلف می توانند با پیوند کلیه به جای استفاده از دستگاه دیالیز زندگی خیلی به تری داشته باشند. از طرف دیگر فرد اهداء کننده می تواند با یک کلیه هم زندگی تقریبا در سطح قبلی داشته باشد. در این بین مساله تطابق بافت پیونده دهنده و پیوند گیرنده هم مهم است. می دانیم که هر قدر سبد اعضای اهدایی بزرگ تر باشد شانس این که افرادی که نیازمند عضو هستند عضو متناسب با بافت بدن خود را پیدا کنند بیش تر می شود.

می بینید که مساله مهم این است که افراد زیادی با کلیه اضافی زندگی می کنند و عده ای هم به خاطر نداشتن یک کلیه از دنیا می روند یا زندگی سختی را تجربه می کنند. پس اگر بتوانیم کاری بکنیم که تمایل افراد دارای دو کلیه به انتقال یک کلیه خود به فرد نیازمند بیش تر شود رفاه اجتماعی را افزایش داده ایم. پس ما می خواهیم سبد کلیه ها را بزرگ کنیم. این یک سوال سیاست گذاری مهم است که چه مکانیسمی می توان برقرار کرد که این سبد را بزرگ تر کند. این گزینه ها مطرح است:

۱) یک راه این است که چیزی مثل بیمه عضو ایجاد شود. افراد در باشگاه اهدای اعضاء مشارکت می کنند و متعهد می شوند که هر وقت کسی از اعضاء به مرحله خطرناک رسید یکی از کلیه های خود را (طبعا اگر دو کلیه داشتند) به او اهداء کنند. اهداء کننده هم کسی خواهد بود که بافت بدنش شباهت بیش تری به بیمار داشته باشد. با این روش افراد ریسک را بین خود تقسیم می کنند. مشکل این روش سرباز زدن افراد از اجرای تعهد است. افراد موقعی که خودشان نیاز دارند حاضر خواهند شد ولی وقتی وظیفه اهدای عضوشان را داشته باشند غیبشان می زند و پیدا کردنشان راحت نیست. طبیعی است که کسی که غیبش بزند از کلوب اخراج می شود ولی همین فرد اگر قرار بود عضو دریافت کند قطعا حاضر می شد.

۲) یک راه بر غلبه بر مساله فوق ایجاد بازار اقتصاد خرید و فروش اعضاء است. این جا مساله اشتراک ریسک نیست بل که هر فردی در مقابل دریافت بالاترین قیمت ممکن عضو خود را اهدا می کند. لذا مشکل قبلی حل می شود. البته از دید برابر طلبانه این روش باعث می شود اعضاء بدن گیر افراد پول دار بیاید. یک راهش این است که دولت قیمت عضو را ثابت تعیین کند و لذا ثروت فرد (و لذا قیمت پیش نهادی بالاتر) برایش حسنی ایجاد نکند. این روش باعث کاهش تمایل افراد به اهداء عضو خود می شود.

۳) کلوبی شبیه مورد اول داشته باشیم ولی با این تفاوت که وقتی فرد عضو کلوب از دنیا می رود کلیه های او اجبارا به کلوب اهداء شود. فرد هم چنین می تواند تعیین کند که کلیه های او با اولویت بیش تری به خانواده یا دوستانش برسد. اشکال این روش این است که تعداد افراد از دنیا رفته ممکن است کم تر از افراد نیازمند باشد.

مساله البته به این سادگی حل نمی شود. یک موضوع مهم که باقی می ماند این است که اولویت دریافت کلیه با چه کسی است؟ اگر می خواهید بیش تر بدانید این جا را بخوانید.