هر وقت صحبت از تعدیل نیرو می شود فوری پیش نهاد تقویت وضع موجود بیمه های بی کاری می شود. من البته در کنار طرف داری از آزادی تعدیل نیرو طرف دار پرداخت بیمه بی کاری به مدت محدود هستم تا نظام زندگی افراد در اثر تعدیل ناگهانی به هم نریزد. با این همه دوستانی که این پیش نهاد را می دهند یک نکته را هم از یاد نبرند: هزینه بیمه بی کاری (مثل هر بیمه دیگری) باید از محل حق بیمه خریدار – در این جا شاغلین – پرداخت شود. به عبارت دیگر ما می توانیم سیستم بیمه بی کاری قوی تری ایجاد کنیم ولی باید مالیات زمان اشتغال هر فرد متقاضی بیمه بی کاری را حدود ۷-۱۰ درصد بیش تر کنیم. این خود فشار مضاعفی برای شاغلین کم درآمد فعلی خواهد بود. اضافه کنم که در شرایط ایران با پرداخت بیمه بی کاری برای زمان نامحدود به شدت مخالفم چون می تواند بسیار مفسده زا باشد.
پ.ن: معمولا در باب اثرات تعدیل نیرو در ایران اغراق می شود. طبق قانون کار فعلی کارفرما موقع تعدیل نیرو باید ذخیره سنوات کارگر را یک جا به او بدهد. لذا نیرویی که مثلا ده سال سابقه داشته تقریبا حقوق یک سال آینده اش را یک جا دریافت می کند. این تازه در صورتی است که برای راضی کردن کارگر به ترک توافقی محل کار به او امتیازات بیش تری داده نشده باشد.
پ.ن ۲: نقد متتی بر نقد من بر جادی
بازگشت
دیدگاهتان را بنویسید