قانون کار در ایران خیلی بامزه است. بامزگی‌اش هم به این است که دقیقا طبق اصول انتخاب آزاد تهیه شده است. مثلا فرض کنید کارگری باشد که به هر دلیلی علاقه‌مند نباشد در یک قرارداد خاص از حق بیمه استفاده کند (مثلا جای دیگری بیمه داشته باشد یا اصولا قصد بیمه شدن نداشته باشد) و این را هم با کارفرمایش توافق کند. حالا بازرس تامین اجتماعی از راه می‌رسد و می‌گوید تو این آدم را استخدام کردی و حق بیمه‌اش را ندادی پس بیا چند برابر جریمه‌اش را پرداخت کن. هر چه کارفرما و کارگر قسم یاد کنند که بابا ما خودمان این طوری دوست داریم به گوششان نمی‌رود. هیچ نوع قراردادی هم تعریف شده نیست که بتوان حق بیمه را از آن مستثنی نمود.
یک بامزگی دیگرش را هم بگویم که در ادامه داستان فوق امثال من را بیچاره کرده است. فرض کنید شرکتی قراردادی برای یک کار نرم‌افزاری یا مشاوره یا پیمانکاری یا خدمات می‌بندد. از این قرارداد فورا شانزده درصد حق بیمه به اسم «علی‌الحساب» کم می‌شود که ظاهرا در تاریخ سابقه نداشته کسی بتواند باقی‌مانده علی‌الحسابش را پس بگیرد. حالا اگر این شرکتی با یک فرد حقیقی قرارداد ببندد که آن فرد در ازای دریافت دستمزد مشخصی بخش معینی از این کار را انجام بدهد باز دوباره باید شانزده درصد حق بیمه از این قرارداد جدید کم شود. هیچ کس هم نمی‌داند چرا؟
خلاصه تامین اجتماعی عزیز نشسته بالای سر قرارداد‌ها و هر جوری دلش می‌خواهد شرکت‌ها و افراد حقیقی را تیغ می‌زند تا ناکارآمدی‌اش در اداره سرمایه‌هایش پوشانده شود.