برایم کار خیلی سختی است که بخواهم در عصری که توصیفش نیاز به کلمه ندارد و هر ماجرایش آتش به جان آدم می‌زند ملایم و به نظر خودم معقول بنویسم و مثل احمق‌ها به موضوعاتی بی‌ربط بپردازم. انگار که هیچ اتفاقی نیفتاده و در حال افتادن نیست و نخواهد افتاد. گاهی حالم از این نوع نوشتن و از این نقشی که باید بازی کنم به هم می‌خورد ولی چاره چیست؟ راستی «سپرغم» شنیده‌اید؟ این طرف‌ها چیزی سراغ ندارید؟