تورم و ثابت بودن نرخ ارز در پنج سال گذشته و هم چنین تحولات فناوری باعث تغییر در قیمت های نسبی خیلی از کالاها شده است. لباس یکی از اقلامی است که من می توانم قیمت هایش را به خاطر بیاورم. از حدود ۱۲ سال پیش عادت دارم شلوار جین و کفش اسپورت معمولی با قیمت متوسط بخرم. سال ۷۳ قیمت یک جفت کفش راحتی اکت یا کمل حدود هشت هزار تومان بود. الان کفشی معادل آن را می توان با حدود بیست تا سی هزار تومان خرید. روند قیمت شلوار جین هم همین طور بوده. قیمت خودرو هم همین اتفاق برایش افتاده است. قیمت پراید نو در سال ۷۴ حدود پنج میلیون بود و الان هفت میلیون است. پژو هم حدود پنج سال است که قیمتش تقریبا حول یازده میلیون تومان ثابت است. این به معنی است که قیمت واقعی پژو در این فاصله تقریبا نصف و پراید تقریبا یک سوم شده است. قیمت رایانه ۳۸۶ در سال هفتاد حدود دویست هزار تومان و قیمت لپ تاپ حدود دو میلیون تومان بود. اگر قیمت رایانه متناسب با متوسط قیمت سایر اقلام جلو رفته بود باید الان برای یک رایانه مدل روز چیزی نزدیک به دو و نیم تا سه میلیون تومان پول می دادیم.

به دلیل این تغییر در قیمت های نسبی ممکن است حدس ما در مورد سطح رفاه در جامعه دچار خطا شود. حتی با ثابت بودن درآمد سرانه و این تغییرات در قیمت نسبی مردم می توانند لباس های بیش تر بپوشند و بیش تر صاحب خودرو و رایانه شوند ولی در عوض در خانه های کوچک تری زندگی کنند و گوشت کم تری مصرف کنند. نمی توانیم از ظاهر جامعه راجع به رفاه قضاوت دقیقی کنیم.

پ.ت : عذرخواهی می کنم. الان که متن را دوباره خواندم متوجه شدم یک جمله کلیدی را موقع اصلاح متن جا انداخته ام و در نتیجه متن گنگ شده است. صحبت من در یک فضای تورمی است. با تورم بیش از بیست درصد در جامعه قیمت متوسط کالاها در مدت ده سال حدود هفت برابر می شود. ولی وقتی قیمت کفش و لباس فقط سه برابر شود یا قیمت خودرو و رایانه ثابت بماند معنی آن این است که قیمت واقعی آن ها پایین آمده و این اقلام به طور واقعی ارزان تر شده است. این اتفاق در مورد چیزی مثل رایانه یا خط موبایل یا تلویزیون کاملا ملموس است. قیمت ظاهری خط موبایل از سال ۷۶ تا الان تقریبا نصف شده که با لحاظ کردن تورم قیمت واقعی آن به یک ششم قیمت قبل رسیده است. پس اگر مردم موبایل بیش تری مصرف می کنند لزوما به معنی ثروت مندتر شدن آن ها نیست بلکه ناشی از ارزان شدن اساسی موبایل هم هست.