کار پاره‌وقت
این دو روزی که از تهران برگشته‌ام نشاط عجیبی در خودم احساس می‌کنم. انگار وین برایم زیباتر شده است. فکر کنم دلیلش را فهمیده باشم. از این ماه کارم را پاره وقت کرده‌ام. پاره وقت یعنی علاوه بر این که همه وقتم را سر کار نمی‌رم یک معنی‌اش هم این است که ساعت مشخص حضور در محل کار ندارم. فقط باید مقدار مشخصی در ماه کار کنم. تا قبل از آمدن به این‌جا هیچ وقت کار ثابت نداشتم و همیشه نوع و زمان کارم را خودم تنظیم می‌کردم. کار یک سال گذشته اولین تجربه کار تمام وقت در عمرم بود که هر روز باید از ساعت ۹ صبح تا ۴ بعد از ظهر در دفترم می‌بودم. هر چند همیشه کلی کار داشتم و این طور نبود که بیکار باشم ولی انگار حس کشنده‌ای در این تمام وقت بودن وجود داشت که نشاط را در درونم می‌کشت. الان سرخوشم از این که هر وقت از شبانه‌روز که بخواهم کار می‌کنم. پاره وقت کار کردن لذتی دارد که وقتی در ایران بودم با حقوق‌های مفت و سفرهای خارجی و کلاس‌های آموزشی مجانی و ماشین و موبایل و وام مسکن سازمان‌های دولتی یا شرکت‌های بزرگ عوضش نکرده بودم و امیدوارم از این به بعد هم هیچ وقت از دست ندهمش.