دیروز دیدم موسسه مون آگهی پذیرش برای سال آینده را منتشر کرده. ظاهرا من اولین ایرانی هستم که این جا درس می خونم و موسسه در داخل ایران خیلی شناخته شده نیست. مدلش هم یک کم با بقیه جاها فرق می کنه. لذا بد نیست کمی اطلاعات بدم که شاید به درد کسانی که دنبال پذیرش هستند بخوره.
این جا یه موسسه تحقیقاتی است که سه تا دپارتمان داره در زمینه اقتصاد و جامعه شناسی و علوم سیاسی. البته فقط دپارتمان اقتصادش انگلیسی زبان کامله. موسسه حدود سی سال قبل و با کمک بنیاد فورد درست شده و الان هم بخشی از بودجه اش را از اون جا می گیره. هدفش هم این طوری که خودشون می گن تربیت محققین سطح بالا است. بین خودشون این جا به موسسه فرار مغرهای اتریش های معروفه. طبق آماری که رییس یه بار می داد از کل ۱۴۰ نفری که تو این مدت این جا اقتصاد خوندن بیش از ۱۰۰ نفرشون خارج تشریف دارند. (دکتر سهراب پور می تونه خوشحال باشه که یه جا پیدا شد که آمار فرار مغزهاش بیشتر از شریفه!)
برنامه آموزشی این جا یه دوره دو ساله معادل درس های دوره دکترا است و برنامه هم شدیدا ریاضی محوره و البته متاسفانه از درس های کیفی اقتصاد خبری نیست. چهار تا حوزه اصلی تخصص موسسه اقتصاد خرد و نظریه بازی ها و اقتصادسنجی و فایناسه . رییس فعلی مون آمریکایی است و لیسانش را از برکلی و دکتراش را از واشنگتن گرفته. استاد اقتصاد خرد هم آمریکایی است که البته باباش برای بچه های ایلی نوی آدم شناخته شده ای است. دکتر شورش پدر اقتصاد آموزش و پرورش درس می داد تو ایلی نوی.

دوره اقتصاد امتحان ورودی داره و درس های امتحان هم ریاضی عمومی و آمار و احتماله که زیاد سخت نیست. فکر کنم بشه باهاشون صحبت کرد که اگر تعداد متقاضی های ایرانی زیاد باشه امتحان را تو سفارت اتریش تو ایران برگزار کنن. این کار پارسال تو چین اتفاق افتاد.
این جا سالی هم هشت نفر ور می داره و یه مقداری هم بورس می ده که برای زندگی مجردی تو اتریش کافیه. خوبیش اینه که در مقابل این بورس هیچ کاری نمی خواد جز درس خوندن.

حالا چرا این جا اومدن خوبه؟

من برای کسانی که می تونن توی سی تا دانشگاه اول آمریکا یا دانشگاه های خوب انگلیس و کانادا پذیرش بگیرن اصلا اومدن به این جا را توصیه نمی کنم.
ولی برای سه گروه زیر توصیه می کنم:

۱) کسانی که می خوان دوره دو ساله نسبتا سنگین اقتصاد بخونن و یه درک خوب و عمیق از علم اقتصاد پیدا کنن و بعدش تصمیم بگیرن که برای دکترا چی کار کنن (شاید مثلا بعدش برن سیاست گزاری عمومی یا برنامه ریزی منطقه ای یا مدیریت یا مطالعات توسعه یا جامعه شناسی یا همون خود اقتصاد). من شدیدا این گزینه را برای کسایی که می خوان برن تو رشته هایی مثل اونایی که تو پرانتز نوشتم توصیه می کنم.
۲) شانس پذیرش تو دانشگاه های خوب ندارن و می خوان این شانس را افزایش بدن.
۳) حال آمریکا رفتن ندارن یا ویزا نمی گیرن و می خوان یه دو سالی مجانی تو اروپا درس بخونن و زندگی کنن.

یه خوبی این جا اینه که اگر دو سال را تموم کنی و بعدش از یه سری دانشگاه های خوب مثل کلمبیا یا تیلبورگ یا فلورانس پذیرش بگیری دو سال درست را به عنوان کورس دکترا قبول می کنن و می تونی صاف بری روی تز کار کنی. لذا آدم خیلی وقت از دست نمی ده. ضمن این که چون تمام درس های سال دوم را اساتید مدعو از این دانشگاه ها درس می دن شانس آشنا شدن و پذیرش گرفتن خیلی می ره بالا.

بدی مهش اینه که ویزای دانشجویی نمی دن و لذا ویزا شنگن نیست. بدی دیگه اش هم اینه که باید فوق لیسانس داشته باشید. این نکته را هم توجه داشته باشین که مدرک این جا چیزی بهتون اضافه نمی کنه. چون همون معادل فوق لیسانه.

خوشحال می شم اگر کسی علاقه مند شد و سوالی داشت با من تماس بگیره.
Ghoddusi rouye G mail