پارتو می‌گوید که اگر سیاستی واجد این شرط باشد که بدون این که وضع عده‌ای را بدتر کند وضع عده‌ای دیگر را بهتر کند باید اعمال شود. این کار را تا جایی ادامه می‌دهیم که دیگر نتوان وضع عده‌ای را بدون بدتر کردن وضع عده‌ای دیگر بهبود بخشید این جا نقطه بهینه پارتو است.

مثال ساده‌ای بزنم. خریدن نان تازه در ایران برای خیلی‌ها غیرممکن است برای این‌که باید مدت طولانی توی صف بایستند و این یعنی از دست مقدار زیادی وقت که ارزش پولی هم دارد. یکی از دوستان حساب کرده بود که به خاطر معطلی نیم یا یک ساعته صف هر نان تازه سنگک یا بربری برایش چند هزار تومان آب می‌خورد. حالا اگر یکی پیش‌نهاد بدهد که نانوایی‌های رسمی درست شود که نان را به قیمت غیرسوبسیدی و واقعی عرضه کند آن وقت این سیاست از دید پارتو کارا است. کسانی که سرشان شلوغ است می‌توانند نان بدون سوبسید را به قیمت بالاتر (مثلا هر بربری تازه ۳۰۰-۴۰۰ تومان) ولی با صف و معطلی خیلی کم‌تر بخرند و در نتیجه کل هزینه خرید نان برایشان کم‌تر شود و بقیه هم که خوب همان وضع قبل را دارند و نان سوبسیدی را می‌خرند.

مثال ساده و پیش پا افتاده است ولی می‌شود به کلی موضوع دیگر مشابه هم فکر کرد.