لطفا به انشای من در باب توسعه و همه چیز دقت کنید:
” مسایل اقتصادی و اجتماعی و فرهنگی در هر جامعه ای به شدت به هم پیوند خورده است و اجرای برنامه ها در هر یک از ابعاد فوق بدون توجه به ابعاد دیگر موجب شکست خواهد بود.فرهنگ هر جامعه ای اقتصاد آن را می سازد و اقتصاد قطعا بر روی فرهنگ تاثیر دارد. پس الگویی موفق خواهد بود که متناسب با ساخت اجتماعی-تاریخی آن جامعه باشد. از سوی دیگر تجربه شکست توسعه های اقتدارگرایانه نشان می دهد که توسعه اقتصادی امری جدا از توسعه سیاسی نیست و این دو به مثابه دو بال در کنار یک دیگر حرکت می کنند. دموکراسی با فراهم کردن فضای شفاف و مشارکت مردم در امور به مردم امکان می دهد که بر فعالیت های دولت ها نظارت کنند و این خود عاملی در جهت کاهش فساد است که جزو عوامل منفی در سرمایه گذاری و توسعه به شمار می آید. هم چنین باید دقت کرد هدف توسعه باید انسان باشد و باید از الگوهایی که انسان را فدای رشد اقتصادی می کنند پرهیز کرد. افزون بر آن باید توجه کرد که دامن زدن به مصرف گرایی و افزایش واردات که نتیجه حتمی آن وابستگی اقتصاد به خارج و صرف دلارهای نفتی برای نیازهای امروز است جزو سیاست های غلطی است که نباید به اسم توسعه دنبال شود. هم اکنون کالاهای چینی بازار ایران در اختیار خود گرفته است که این امر باعث ورشکستگی شرکت های ایرانی و از دست رفتن هزاران فرصت شغلی خواهد شد که باید با برنامه ریزی مناسب جلوی این امر گرفته شود. در برنامه های توسعه نباید از نقش زنان غافل شد. زنان نیمی از نیروی کار جامعه را تشکیل می دهند و در شرایط جهانی شدن که کشورها بر اساس سرمایه انسانی شان شناخته می شوند عدم حضور زنان در بازار کار به معنی محروم کردن جامعه از نیمی از سرمایه های انسانی اش است. رانت خواری چه در واگذاری شرکت ها و چه در قراردادهای دولتی مساله دیگر جامعه ما است که به علت نبود دموکراسی واقعی ایجاد می شود. دولت باید با نظارت صحیح بر خصوصی سازی و واگذاری شرکت ها به صاحبان اصلی آن ها یعنی مردم از وقوع چنین پدیده هایی جلوگیری کند. در غیر این صورت جامعه ما با مساله فقر و فحشا و ناامنی و فرارمغزها و صدها معضل دیگر رو به رو خواهد شد. عدم حمایت از محققان و مخترعان و عدم بها دادن به تحقیقات در کشور ما که نتیجه آن گسست جدی بین دانشگاه و صنعت بوده است باعث شده که در هزاره سوم که قرن توسعه فن آوری محور نامیده شده است هنوز با این روش فاصله داشته باشم. هر چند که با به کارگیری فن آوری اطلاعات و استفاده از استعداد نیروی کار جوان و خلاق ایرانی می توانیم این شکاف را سریع پر کنیم. نکته آخر هم این که باید از الگوهای وارداتی پرهیز کرده و سعی شود با تکیه بر دانش بومی برنامه های توسعه طراحی شود”
خواستم بگویم من هم بلدم این طوری بنویسم که خیلی ها را خوش بیاید و به نظرشان برسد که عملی و انسانی به مسایل نگاه می کنم ولی مدت ها است که تلاش کرده ام این گونه فکر نکنم و حرف نزنم و ننویسم. البته گاهی هم از دستم در می رود و چیزهایی در این مایه ها می نویسم ولی خوش بختانه این وبلاگ آن قدر خواننده موشکاف و دقیق دارد که تذکر لازم را بدهند و اشتباهم را یادآوری کنند.
حالا تلاش برای این طور ننوشتن را برخی دوستان به ندانستن مسایل اقتصاد ایران یا علاقه مندی به مباحث تئوری یا پایه تعبیر می کنند. قطعا من چه در زمینه اقتصاد ایران و چه نظریه های اقتصادی خیلی کم می دانم و یک عمر باید بیاموزم ولی از طرف دیگر هم به نظرم نمی رسد که این طور حرف ها را زدن و تکرار کردن کلیاتی که صبح تا شب در تاکسی ها رد و بدل می شود نشانه ای از پختگی و آشنایی باشد. خلاصه گفتم که یک بار برای همیشه موضعم را شفاف کنم که چه در چای داغ و چه در رستاک و چه در شرق فقط چیزهایی خواهم نوشت که خیلی ساده باشد و مکانیسم مسایل اقتصادی را با تفصیل و با جزییات کافی شرح دهد. هر جمله ای هم که کلمه های قلمبه سلمبه جذاب ولی گنگ و کم معنی داشته باشد را هم بی رحمانه نقد خواهم کرد. لطفا اگر از مسیر دور شدم شما به من تذکر بدهید.
دیدگاهتان را بنویسید