تاثیرگزارترین صحنه‌ای که از اولین نمایشگاه هنر مفهومی تهران در خاطرم مانده است آن‌جایی بود که در یک راهرو بالای سرت ردیف‌های منظمی از چاقو‌های تیز و براق به نخ‌هایی آویزان بود و باید از زیرش رد می‌شدی. صحنه ساده و صریح سخن گفته بود: به راه عاشقی قدم مردانه زن…
مجری این اثر مرتضی ممیز بود.
پ.ت: این‌جا نوشته‌ای خواندنی در توضیح این کار ممیز یافتم.
دیدگاهتان را بنویسید