نمی توانم روی نوشتن مطلب جدی تمرکز کنم. خودم را بدجوری توی دردسر انداخته ام. دیدم کلا شش هفت ماه بیش تر ممکن است در این موسسه نباشم (امیدوارم که این طور نباشد و سال بعد هم این جا باشم) و لذا باید از فرصت استفاده کنم و تا می توانم چیز یاد بگیرم. در نتیجه چند تا درس و گروه سمینار اضافی برداشته ام و حالا تقریبا هر هفته یک امتحان و یکی دو تا ارائه سنگین دارم. تا از یکی خلاص می شوم فوری آن یکی سر و کله اش پیدا می شود. کنارش هم باید دو سه تا مقاله ای که دستم است را تمام کنم. دو در هم که اصلا نمی شود کرد. خصوصا ارائه ها را که باید تک تک کلمات و نقدهایت را با دقت انتخاب کنی. این جور که برنامه ام نشان می دهد دقیقا تا سه ماه دیگر اوضاع همین طوری است (هفته ای حداقل یک امتحان و یک ارائه) و اگر بخواهم همین طور به گرفتن درس های مورد علاقه ادامه دهم فکر کنم تا آخر سال همین طور بماند. به حال اوضاع بدجوری فشرده شده است.

حالا این وسط یک دردسر جدید هم پیدا شد. مقاله اصلی ام که راجع به رفتار رای دهندگان تحت تعادل هماهنگ شده بود، داشت خوب جلو می رفت. اثبات قضیه کلیدی را تمام کردم و چند هفته متوالی سرش با استادم بحث کردیم و کلی خوش حال بودیم که از زمان بندی جلو هستیم. گفت آماده اش کن که برای جایی بفرستیمش. نشستم و مقاله را توی لاتک تایپ کردم. فقط یک چیزی کمی اذیتم می کرد و آن این که یک جوری تعادلی که پیدا کرده بودم زیادی از حد خوش رفتار بود. همش فکر می کردم یک جای کار باید ایراد داشته باشد. شب آخر که می خواستم بروم پیش استاد گفتم کمی مقاله بخوانم که در مقدمه نتایج نظری هم بگذاریم و نتیجه کار خودمان را باهاشان مقایسه کنیم. چند تا مقاله از ژورنال گیم تئوری که روی هندسه تعادل هماهنگ شده بحث می کردند را نگاه کردم و شکم راجع به کار خودم بیش تر شد. یکی از مثال های مقاله ها را حل کردم و دیدم جواب عمومی که در مقاله خودم دارم با جواب آن ها تفاوت دارد و بعد از یکی دو ساعت بازرسی معادلات تازه دوزاری ام افتاد. یک جا درست اول قضیه در نوشتن معادلات یک اشتباه فجیع مرتکب شده بودم و آن این که احتمال تجمعی رای دادن را به صورت حاصل ضرب احتمال های کناری نوشته بودم. تازه یادم افتاد که این کار در تعادل هماهنگ شده مجاز نیست و در واقع اگر این کار را بکنی مساله را از یک فضای احتمالی با بعد خیلی زیاد به بعد کم تقلیل می دهی. مثلا در مورد سه بازی گر فضا به جای هفت بعد فقط سه بعد خواهد داشت. تا نصف شب نشستم و هر کاری کردم نتوانستم جواب های قبلی را حفظ کنم. همه نتایج دو ماه اخیر کلا بر باد رفته بود. صبح آویزان رفتم پیش استاد و وقتی قضیه را گفتم زد توی پیشانی اش و یک دقیقه سر تکان دادیم و خندیدیم که از عصبانیتمان کم کنیم. خلاصه این که برگشته ام سر جای اول و فعلا هم کار پیش نمی رود چون هیچ امکانی برای ساده کردن معادلات نیست. از آن برج عاج جواب عمومی برای همه حالت ها مجبورم برگردم و مساله را در حالت های بسیار خاص امتحان کنم شاید که جوابی پیدا بشود.

بدی اش این است که این مقاله ای بود که می خواستم به عنوان نمونه کار برای دانش گاه هایی که اپلای کرده بودم بفرستم و حالا دستم خالی شده است و باید یکی دو روزه چیزی جور کنم.