توی مهندسی و فیزیک اصطلاح خوب و مهمی هست به اسم شهود مهندسی یا فیزیکی که مفهومش اینه که یه آدم حرفهای باید یه حس ملموس از اعداد و ارقام داشته باشه. یعنی این که مثلا وقتی میگیم یه موتور ۱۰۰ اسب بخاری واقعا یعنی چه ؟ یعنی بزرگی موتور و مصرف سوخت و باری که میتونه جا به جا کنه و الخ بیاد توی ذهنمون. این شهود کمک میکنه که وقتی جواب یه مساله را به دست میآریم یه نگاهی بهش بندازیم و ببینیم اصلا معقول هست یا نه. عین این قضیه توی اقتصاد هم صادقه. اینجا هم وقتی مثلا صحبت از یک میلیارد دلار میکنیم باید یه حسی داشته باشیم که یعنی چقدر فعالیت اقتصادی و توی چه ظرفی. یک نمونه خیلی جالب فقدان شهود اقتصادی توی ایران که این روزها به طرز گستردهای نقل میشه این قضیه دویست میلیارد دلار سرمایهگذاری ایرانیها توی دبی است. تازه بعضیها ماجرا را داغتر هم میکنند و میگن دویست میلیارد دلار توی بخش مسکن یا توی بورس. حالا با اینش کاری ندارم ولی شهود اقتصادی ناقص من میگه ماجرا خیلی غیر قابل باوره. در واقع میشه دلایل متعددی برای پرت بودن این عدد ارائه کرد: ۱) کل درآمد ارزی این کشور از ابتدای انقلاب تا الان چیزی حدود ۷۰۰-۸۰۰ میلیارد دلار بوده. این البته تخمین منه و ممکنه کمی خطا داشته باشه ولی این میزان خطا تاثیری روی بحث ما نداره. بخش اعظم این میزان درآمد ارزی برای خرید بنزین و گندم و تجهیزات نظامی و دارو و مواد واسطهای و تجهیزات صنعتی و غیره توسط دولت هزینه شده و بخش دیگری هم توسط بخش خصوصی برای واردات انواع کالاهای مصرفی و سرمایهای صرف شده. حالا من واقعا موندم که از این مبلغ باید چقدرش دست بخش خصوصی میرسید که دویست میلیاردش فقط بره توی دوبی سرمایه گذاری بشه. در واقع...
ادامه مطلب ...