من سعی می‌کنم تا حدی که برایم امکان دارد حقوق تولیدکنندگان محصولات فرهنگی را رعایت کنم. نمی‌گویم هیچ وقت این اصل را زیر پا نگذاشته‌ام و نمی‌گذارم وگرنه ادعای غیرواقعی کرده‌ام ولی حداقل مدت‌ها است که از اینترنت فیلم رایگان یا کتاب غیرقانونی الکترونیکی دان‌لود نکرده‌ام و روی رایانه‌ام نرم‌افزار غیرقانونی ندارم. (شاید این نکته جالب باشد که بر خلاف تصور کلیشه‌ای رایج که قانون‌مندی غربی‌ها را صرفا به خاطر “کار فرهنگی” می‌داند باید بگویم که بسیاری از هم‌کاران غربی من تا جایی که می‌توانند از کتاب‌ها و فیلم‌های رایگان بهره‌مند می‌شوند و وقتی می‌بینند من برای خریدن کتاب یا کرایه فیلمی که رایگانش در دست‌رس است پول می‌دهم خیلی عجیب نگاهم می‌کنند. این منفعت‌طلبی بی‌نهایت و فقدان اصول که حداقل من در جایی که هستم ملموس است یکی از آزاردهنده‌ترین موارد زندگی در آن‌جا است که بعدا باید مطلب مفصلی در موردش بنویسم). یکی از مواردی که شاید از این اصل تخطی می‌کنم (و البته هنوز هم مطمئن نیستم که اخلاقی باشد) استفاده از کپی‌های غیرمجاز محصولات – خصوصا فیلم‌ها- قدیمی است که به نظرم می‌رسد یا به آسانی یافت نمی‌شود و یا منافعش لزوما به تولیدکننده نمی‌رسد. مثلا کپی از برخی فیلم‌های خوب قبل از انقلاب که بازار رسمی ندارند (مثلا کارهای ابراهیم گلستان یا علی حاتمی) را تهیه کرده‌ام ولی در مقابل “گاو” را از بازار رسمی خریده‌ام. یا مثلا در مورد برخی فیلم‌های تاریخی سینما مثل “هم‌شهری کین” یا “پرندگان” این اصل را زیر پا گذاشته‌ام. از آن مهم‌تر الان با این سوال اخلاقی مواجه هستم: برای بسیاری از فیلم‌ها یا کتاب‌های متاخر فرد با دو گزینه مواجه می‌شود. یکی این‌که برود و در بازار غیررسمی ایران کپی از محصولات را به قیمت پایین تهیه کند و یا از بازار رسمی هزینه کرایه یا خرید واقعی را پرداخت کند. دردسری که من با گزینه دوم دارم...
ادامه مطلب ...
